Na današnji dan, 11. novembra 1945. godine, žene u tadašnjoj Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji prvi put su ostvarile pravo glasa – i to ne samo kao simboličan čin, već kao stvarno učešće u izborima za Ustavotvornu skupštinu. Taj datum označio je prekretnicu u političkoj i društvenoj istoriji regiona: po prvi put, žene su imale mogućnost da biraju i budu birane na izborima koji su odlučivali o budućem uređenju države.
Pravo glasa bilo je rezultat dugogodišnje borbe žena, posebno intenzivirane tokom Narodnooslobodilačke borbe (1941–1945), gdje su žene aktivno učestvovale kao borci, partizanke, bolničarke, kurirke i organizatorke u pozadini fronta. Njihov doprinos antifašističkoj borbi postao je argument koji se više nije mogao ignorisati – političko priznanje njihovog doprinosa bilo je logičan korak nakon oslobođenja.
Nakon 1945. godine žene su počele zauzimati javne funkcije, sudjelovati u radu Antifašističkog fronta žena (AFŽ) i postepeno ulaziti u sferu obrazovanja, politike i rada u do tada „muškim“ profesijama. Ipak, iako je zakon donio formalnu ravnopravnost, patrijarhalne društvene strukture i dalje su ograničavale njihovu stvarnu moć i prisutnost u odlučivanju.
Pravo glasa žena u Jugoslaviji potvrđeno je još 1941. u prvim dokumentima Vrhovnog štaba Narodnooslobodilačkih partizanskih odreda Jugoslavije, koji je u to vrijeme imao vrhovnu vlast na oslobođenim teritorijama.
Primjera radi, žene su u Švicarskoj pravo glasa dobile tek 1971, a u Lihtenštajnu 1984. godine. Prva zemlja svijeta u kojoj su žene ostvarile pravo glasa je Novi Zeland, u kojoj su žene glasale već 1893. godine.
Zato se 11. novembar pamti ne samo kao dan kada su žene dobile pravo glasa, već kao dan kada je počelo novo poglavlje ženske borbe – borbe za jednak glas, jednaku priliku i jednako mjesto u društvu.
